شمع امید.....

چهار شمع به آرامی می سوختند ،محیط آنقدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید.

اولین شمع گفت:"من صلح هستم،هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد، فکر می کنم که به زودی خاموش شوم."

هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله ی آن کم شد و بعد خاموش شد.

شمع دوم گفت :"من ایمان هستم .واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد برای همین من دیگر رغبتی ندارم که بیشتر از این روشن بمانم."

حرف شمع ایمان که تمام شد، نسیم ملایمی وزید و آن را خاموش کرد.

وقتی نوبت به سومین شمع رسید ،با اندوه گفت:"من عشق هستم ،توانایی آن را ندارم که روشن بمانم ، چون مردم مرا به کناری انداخته اند

و اهمیتم را نمی فهمند، آنها حتی فراموش کرده اند که به نزدیک ترین کسان خود عشق بورزند."

پس شمع عشق هم بی درنگ خاموش شد .

کودکی وارد اتاق شد،و دیدکه سه شمع دیگر نمی سوزند.او گفت :"شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن بمانید،پس چرا دیگر نمی سوزید؟

چهارمین شمع گفت:"نگران نباش ، تا وقتی من روشن هستم ،به کمک هم می توانیم  شمع های دیگر را روشن کنیم،"من امید هستم".

چشمان کودک درخشید، شمع امید را برداشت و بقیه ی شمع ها را با آن روشن کرد.